Strona:Gabriela Zapolska - Krzyż Pański.djvu/115

dziedziniec kuchenny od sąsiedniej kamienicy.
 Lecz dziś pani Croizelle jest spokojną. Od rana biegając do lokatorów i odbierając komorne, zapowiedziała solennie rozkaz jak największej ciszy i otrzymała odpowiednie przyrzeczenie.
 — Musiałabym wymówić mieszkanie — dodawała z żałosnym odcieniem w głosie, — a jedynem mem pragnieniem jest być państwu dogodną!
 Pięciofrankówka wpada do tłustej dłoni portjerki.
 — Tak! Tak! Już wiem, jak mam postąpić... o państwo są tak dobrzy dla mnie!... Tylko proszę psa zamknąć na całe przedpołudnie; później biedny Bibi niech biega, ile się podoba!
 I z dyskretnym półuśmieszkiem pani Croizelle wysuwa się do przedpokoju.
 Dzień odbierania komornego jest dla pani Croizelle dniem żniwa i triumfu. Wszędzie jej dogadzają, tu i owdzie proszą siedzieć, śmieją się, żartują, pytają o zdrowie pana Croizelle lub Henrysia.
 Konjak, wiśnie w wódce, abricotina, ba nawet chartreuse pojawia się na stole.
 Pani Croizelle, czerwona, uśmiechnięta, zajmuje miejsce w salce jadalnej i sączy kieliszek po kieliszku.