Strona:Gabriela Zapolska - Krzyż Pański.djvu/124

 — Pieniądze? — pyta, siadając na podsuwanem przez Croizellową krześle.
 Portjerka otwiera szufladkę i wysypuje stos złota i srebra na stół.
 — Rachunki?
 I roztworzywszy książkę, sędzia pokoju suchym indagacyjnym głosem zaczyna sprawdzać kolumny cyfr i spisywać je na osobnym kawałku papieru.
 Przez ten czas pani Croizelle stoi napozór spokojnie — wewnątrz jednak szczerze zakłopotana brakiem osiemnastu franków biednej robotnicy.
 Właściciel wprędce brak ten dostrzega.
 Ktoś z facjatki nie zapłacił...
 — Tak! — bąka portjerka — numer czterdziesty trzeci, Eliza Launay...
 — Proszę ją wyrzucić i to natychmiast. Niech nie płaci, lecz... niech idzie do djabła!...
 — Chora jest... obiecała, że za tydzień...
 — La, la! Znam tego rodzaju osoby. Za tydzień, za dwa, za trzy... mija kwartał, a rzecz zostaje jak jest. Proszę mi numer czterdziesty trzeci oczyścić...
 — Ależ...
 Niema ależ... Gdybyś mi pani nie wynajęła facjatek temu motłochowi robotniczemu, miałbym dziś moje osiemnaście franków...
 Nagle pani Croizelle prostuje się, jakby ukąszona żądłem pszczoły.