Strona:Gabriela Zapolska - Krzyż Pański.djvu/160

Tort przykrył swym wytartym cylindrem i zajął napowrót swe miejsce.
 Siedział tak nieruchomy długą chilę.
 Nagle drgnął, bo krzyk przenikliwy rozległ się na progu sali:
 — Mazura!
 I z pod wychudłych palców Juljana rozległ się huczny mazur, a na salę wbiegło całe grono dam i mężczyzn, szeleszcząc trenami, flirtując, śmiejąc się, roztaczając dookoła tumany pudru i woń nicejskich fiołków.
 Zaczęto tańczyć wesoło, ochoczo.
 Pary skręcały się, rozwijały, splatały razem; pióra na głowach tancerek podnosiły się jak skrzydła motyle.
 Zapach, dobywający się ze staników brunetek lub włosów blondynek, unosił się w powietrzu...
 Teraz mazur przeszedł w walca i znów wszystko zawirowało w zmysłowem upojeniu.
 Był to walc hiszpański, o kastanietach i czarnych oczach szepczący...
 Juljan grał go z gorączkowym wysiłkiem, przymykając oczy i kurcząc od czasu do czasu nerwowo swe wychudłe ramiona.
 O tak, — ten walc hiszpański on sam ze swej duszy wyśpiewał — jeszcze przed laty, gdy marzył o życiu niezależnem, wśród harmonji, sławy, swobody...