Strona:Gabriela Zapolska - Które z nich dwojga.djvu/4

 Czyniąc to obejrzała się kilkakrotnie na okna facjatki.
 W obejrzeniu tem był lęk wymykającego się z budy psa.
 Gdy była już na ulicy, kiwnęła na mnie i nadzwyczaj szybko iść zaczęła.
 — Chodź pani za mną! pomówimy idąc! — wyrzekła ciągle jeszcze zalęknionym głosem.
 Pomimo iż w tej kobiecie był lęk, była trwoga, mimo to zarazem jakaś przewaga i pewna siła wydzielała się z jej gestu i spojrzenia. Poszłyśmy więc obie szybko w stronę dworca. Kobieta kilkakrotnie obejrzała się po za siebie. Wreszcie wydostawszy się na plac, odetchnęła swobodnie.
 — Zasnął, nic nie słyszał… — wyrzekła głośno i z uczuciem ulgi.
 — Kto? — zapytałam machinalnie.
 — Jakto, kto? on!
 W tem jednem słowie mieścił się cały świat intonacji. Była to i nienawiść i trwoga i zarazem pewne uznanie przewagi dziwnie i groźnie ciążącej.
 — On, mój syn… Pani nie wie? mój syn chory… bardzo chory!
 — Cóż mu jest?
 Krótkie milczenie. Biała staruszka odetchnęła ciężko. Czarne jej źrenice zamąciły się nagle, jakby z głębi jej umysłu wypływała jakaś fatalna myśl.
 — Zwarjował! — wyrzekła wreszcie — zwarjował! Póty szalał, hulał w Paryżu, aż zwarjował… Z dużego majątku ocalały tylko domek i willa, którą pani chce wynająć… Obecnie jest u mnie, na mojem utrzymaniu…