Strona:Gabriela Zapolska - Moralne zbrodnie.djvu/1

Moralne zbrodnie.

---

 W tych czasach zdarzyło mi się popełnić straszny występek.
 Napisałam — sztukę.
 Tak jest — odważyłam się napisać sztukę, obmyśliłam ją, opracowałam, włożyłam w nią to, co mogłam najlepszego, to, na co mnie tylko stać było i oddałam ją na pastwę.
 To już mniejsza. To rzecz moja i tylko zaznaczam, że to napisanie przezemnie żeru dla zgłodniałych szarpania ludzkiej pracy jednostek — dozwoliło mi zetknąć się z kilkoma równie, jak ja, „chorymi“ — na manię pisarską ludźmi.
 Pierwszą był autorka „Psyche“, panna Wojcicka.
 O czem rozmawia się pomiędzy autorami? O tem, co stanowi treść ich istnienia?
 A więc pytam:
 — Co pani teraz pisze?
 Po bladej, myślącej twarzyczce tej niepospolitej kobiety przemknął wyraz głębokiego smutku.
 — Ja?... nic. Przecież pani wie, jak mnie przyjęli.
 — Kto?
 — Krytyka!
 — A!... prawda.
 Co odpowiedzieć tej, na samym wstępie na drogę pracy, tak boleśnie dotkniętej duszy? Dzieło panny Wojcickiej, głębokie — piękne — poważne — szlachetne treścią — spotkało się z zupełnem lekceważeniem. Widziałam nazajutrz po premierze „Psychy“ łzy tej szlachetnie myślącej i niezwykłej dziewczyny. Płakała boleśnie. To była nagroda za wysiłek jej duszy, to była zachęta do dalszej twórczości.
 Dziwne, więcej niż dziwne, społeczeństwo.
 I dalej — spotkałam się znów z poetą, który miał tę naiwność, że uwierzył, iż „krytycy“ zapomną w nim „kolegi“ — a cenić tylko będą „autora“. Napisał lekką, przejrzystą formą baśń, którą zagranicą zyskałby sławę Rostanda... Niestety! cała serya cię-