Strona:Gabriela Zapolska - Ojciec Richard.djvu/38

 Obaj uśmiechali się dyplomatycznie, delikatnie, wcielając się niejako w delegowanych udających się do Berlina.
 Kobiety zamilkły, kiwając głowami — pogrążone całe w jakiejś łagodniejszej atmosferze, która zdawała się spływać powoli.
 Lecz z ciemnego kąta podniósł się nagle głos chrapliwy.
 — Nom de nom!
 Mimowoli wszyscy drgnęli, zbudzeni tym trywjalnym głosem wydobywającym się z cieniu, i wpadającym z rubasznością w dyplomatyczną ciszę konferencyjnej grzeczności.
 — Cóż tam znowu? — zapytuje matka Richard, przechylając głowę — o cóż chodzi?
 — Zostaw go! — uspokaja August — znów go coś...
 Lecz skończyć nie może, bo ciężka pięść ojca opada nagle na stół, przewracając szklanki i kieliszki.
 Stary stoi teraz tuż przed stołem, cały purpurowy od krwi napływającej mu do twarzy.
 Oczy bielmem zasnute utkwił w synów, z wściekłością lwa zbudzonego.
 — Ah! nom de nom!... do Berlina! do Berlina!
 I pieniąc się cały, wyrzuca ze siebie potok zdań urywanych.
 — Sacrés salauds!... jeśli rząd uznał