Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/116

Leżąca na ziemi książka była wystarczającym dla mnie powodem.
 — Jeszcze chwila, a książka pani zsunie się do wody — wyrzekłam dość głośno, aby zbudzić ją z zadumy.
 Drgnęła mimowoli i zwróciła się ku mnie całą twarzyczką. Chwilę patrzyła na mnie zdziwiona — wyglądała zupełnie jak dziecko ze snu zbudzone.
 Powtórzyłam moje słowa i wskazałam jej książkę, która rzeczywiście leżała już na krawędzi statku.
 Porwała się szybko i podniosła książkę.
 — Dziękuję... dziękuję pani serdecznie. Gdyby ta książka wpadła w wodę... chyba samabym za nią wskoczyła.
 Zarumieniła się mocno, wymawiając te słowa; i, chcąc ukryć zmieszanie, zdjęła śpiesznie kapelusik, okrywający jej główkę. Purpurowe promienie słońca oblały jej jasne kędziory i złotą linją naznaczyły piękną linję głowy.
 — Książka ta jest dla pani bardzo drogą? — zapytałam z uśmiechem.
 — To... pamiątka! — odparła z pewnem wahaniem w głosie.
 — Po umarłym?
 Dziewczyna milczała chwilę.