Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/123

ten dopisek, złożył świadectwo, jeśli nie rozumu, to wielkiej miłości, jaką ma dla pani — wyrzekłam wreszcie, przerywając milczenie.
 Ona rzuciła się nagle i potrząsnęła głową.
 — On dopisałby co na tej książce!... — zawołała gwałtownie — on!... on nie śmiałby dotknąć się tych kartek, a wreszcie... on... on po polsku pisać nie umie!
 — A przecież tu dopisane wyraźnie: „żono ty moja!“
 Małka zarumieniła się gwałtownie.
 — To nie on... to ktoś inny... — wyszeptała, odbierając mi książkę.
 — Kto? — nalegałam niedyskretnie.
 — Jeden... pan... chrześcijanin! — odpowiedziała z widocznym wysiłkiem.
 — Sądziłam, że to słowo „żona“ napisał narzeczony pani.
 — Zapomniałaś pani, cośmy przed chwilą razem z tej książki czytały — odparła poważnie: — „ci, którzy się kochają, są małżonkami...“
 Nagle urwała, jakby przerażona tem, co wyrzekła.
 — Niech pani przez to nic złego sobie nie myśli... On to zapewne dla żartu napisał... Pani wie, że z żydowską dziewczyną żartować wolno... On mi tylko tę książkę pożyczył... Mama go nie