Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/210

widocznie chora, drżała cała, rozpalona, z ustami spieczonemi gorączką. Zdała mi się delikatną, cieplarnianą rośliną, przesadzoną na zagon kapusty. Jasne słońce oblewało jej wynędzniałą twarzyczkę.
 Stała jeszcze kilka minut, patrząc na batyst i potrząsając grzywą.
 — To po mojej matce! — wyrzekła zwolna — jaka ładna powłóczka, o!...
 Delikatnie ujęła brzeg poszewki i podniosła ku górze.
 Stróżka odwróciła się od komina.
 — Nie ruszaj, smarkata! — krzyknęła, wstrząsając warząchwią.
 Z oczu dziecka trysnął ogień.
 — Nie wymyślaj! — zawołała, zaciskając piąstki. — Ty wiesz! stary tego nie lubi. Ja mu to powiem, jak przyjdzie!
 — Kasiu! — zawołałam — jak ty mówisz do matki!
 Mała wysunęła się na dziedziniec. Obróciła się przecież i z nieopisaną pogardą spojrzała na stojącą przy kominie kobietę.
 — To nie matka — wyrzekła zniżonym głosem, — to tylko taka, co mnie chowa.. Moja matka!... ho! ho!...
 Urwała i wzruszyła ramionami.