Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/320

ma siwawe włosy i wychudłą twarz, snać oboje walczyli nieraz z niedostatkiem i cierpieniem, zanim doszli do względnego dzisiejszego dobrobytu.
 Staruszka poprawiła płomień lampy, który zdawał się zniżać, i westchnąwszy, wydobyła robótkę z drucianego koszyczka, stojącego na stole.
 Ale robota nie szła jej sporo.
 Zrobiwszy kilka oczek, opuściła ręce z wyrazem niechęci.
 — Lampa się popsuła, tak ciemno! — wyszeptała.
 Staruszek usiadł przed biurkiem, stojącem w rogu pokoju.
 Patrzył wciąż na portret, zajmujący środkowy punkt najszerszej ściany saloniku.
 Oczy kobiety pobiegły w tym kierunku i miłośnie objęły postać młodej dziewczynki, uśmiechającej się z tła ciemnego.
 Spojrzenia obojga rodziców zbiegły się na płótnie, przedstawiającem rysy i postać ich ukochanej jedynaczki.
 I ten portret niemy, milczący, mówił wiele.
 Mówił przedewszystkiem o bezgranicznej miłości, jaką ludzie ci otaczali swą córkę, miłości, posuniętej do przesady w najdrobniejszym szczególe.
 Ojciec pracował w godzinach pozabiurowych, nie chcąc, aby Jadzia poczuła brak jakikolwiek. Matka uszczuplała swoje i męża potrzeby, aby córka odebrała staranne wykształcenie i zawsze