Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/323

 Albo ta grzechotka pognieciona, popsuta — grzechotka, która nieraz spadła na jego głowę, gdy Jadzia była w dobrym humorze.
 A tu elementarz, sławny elementarz całusowy, obszarpany, ponury, noszący ślady czekoladowych karmelków, z pozawijanemi rogami i podartą okładką.
 Staruszek uśmiechnął się mimowoli do tego wspomnienia, które książeczka ta wywołała w jego umyśle.
 Zdało mu się, że to było bardzo niedawno, że lada chwila skrzypną drzwi i srebrny głosik zadzwoni:
 — Tatusiu! Jadzia na elementas psysla.
 Ale z tych marzeń budzi go płaczliwy głos żony:
 — Boże! jak tu dziś ciemno! Kto tę lampę popsuł?...
 Staruszek wzrusza ramionami.
 Kobiety są dziwnie nieprzenikliwe.
 Lampy nikt nie popsuł, — on wie, dlaczego tak ciemno...
 Jej tu niema, słonka jej ocząt brak!
 I znów sięga do szuflady.
 Powoli ręka jego napotyka wiązankę podłużnych papierków.
 Ach! — to recepty!
 I czoło starca się zachmurza na wspomnienie tych chwil bolesnych, jakie spędził przy kolebce chorej dzieciny...