Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/326

jakiegoś czasu gościa, trwożne przeczucie ścisnęło mu serce.
 — Zabiorą ci ją, zabiorą! — szeptał mu głos tajemniczy..
 I wzięli...
 Wzięli jak swoją, a on błogosławić jeszcze musiał.
 Co teraz będzie? co będzie?
 Osiemnaście lat ta jasna główka królowała poza stołem w saloniku. Z początku włoski na główce były bardzo rzadkie — później gęste i rozrzucone, stopniowo przecież ujęte w gładsze sploty, aż wczoraj przyozdobiono je mirtowem kwieciem i dziewiczym welonem.
 Staruszek machinalnie zaczął przewracać w szufladce.
 Nagle zatrzymał się zdziwiony.
 Pod ręką uczuł jakąś paczkę twardszą, coś jakby talja kart.
 Wydobył ją i patrzył na nią długą chwilę.
 Tak — rzeczywiście były to karty.
 Karty zżółkłe, zniszczone długiem leżeniem, wyblakłe, z blademi grzbietami.
 Staruszek patrzył na te karty i zdawał się przypominać sobie dawne dzieje.
 O! tak, dawne to dzieje.
 Lat temu dziewiętnaście wprowadził pod dach tego domu swoją żonę.