Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/327

 Biedni byli oboje — czekali długo na chwilę pobrania się. Ona była nauczycielką, on urzędnikiem, pobierającym małą pensję.
 Gdy on dostał awans, a ona złożyła skromną sumkę, potrzebną na zakupno niezbędnych sprzęcików, przysięgli sobie przed ołtarzem miłość i wierność do grobu.
 I zaczęły się dla nich dnie wielkiego, promiennego szczęścia.
 Czekali długo na te pieszczoty i pocałunki, nasycali się niemi dowoli, a życie nigdy nie zdawało im się tak pięknem.
 I jeszcze więcej nabrało uroku, gdy pewnego majowego ranka ona, objąwszy jego szyję, wyszeptała mu do ucha słów kilka, od których radosne echo rozległo się w sercu obojga.
 Biedna nauczycielka kaligrafji zarumieniła się przytem jak róża.
 W jakiś czas musiała zaprzestać udzielania lekcyj i całe dnie spędzała w domu, szyjąc jakieś maluchne kaftaniki lub czepeczki.
 On spoważniał jeszcze więcej i otaczał ją troskliwością bez granic.
 Wieczory spędzali razem koło okrągłego stołu, na którym paliła się jasna lampa.
 Czytali „Kurjera,“ a potem snuli plany na przyszłość.
 Pewnego dnia, gdy biedna kobieta zdawała