Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/361

 To stary posługacz szpitalny, znużony snem, zasnął twardo, upadłszy na podłogę.
 Wtedy siostra Kaliksta podniosła się i zbliżyła do chorego.
 Chłodząc ręce o marmurową kulę, którą z sobą przyniosła, stanęła u wezgłowia.
 Troskliwie poprawiła poduszki i jednę dłoń położyła na rozpalonych skroniach nieprzytomnego człowieka.
 Pod chłodnem dotknięciem miękkiej dłoni chory uspokoił się cokolwiek. Umilkł, przerywając bezustanne bredzenie, które mimowoli wyrywało się z ust jego.
 Chwilami tylko wstrząsał się cały, szepcąc:
 — To głód!... to śmierć!...
 Siostra Kaliksta zwilżyła usta nieszczęśliwego chłodzącym napojem.
 — I to śmierć! — szeptał nędzarz, kurcząc się konwulsyjnie.
 — Skoro się zbliżysz jeszcze... — zaczął znowu, wyciągając rękę — zaduszę cię!... Ty bezlitośna!
 I suchemi, drżącemi palcami wykonywał ruch, odpowiedni słowom.
 Poczem ręka opadła bezwładna i chory zdawał się zapadać w stan półsenny.
 Siostra Kaliksta stała ciągle przy łóżku, zmieniając dłonie, któremi chłodziła czoło chorego. Jej wysoka postać rysowała się w bladem świetle