Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/364

i ugryzła ją tak mocno w palec, że złamała kość.
 Siostra Kaliksta nie użyła przecież brutalnej przewagi nad chorą. Mogła była ją uderzyć i bronić się siłą, — ale siostra Kaliksta wolała znieść to cierpienie, niż podnieść rękę na nieszczęśliwą a bezprzytomną istotę.
 Dlatego też siostra Kaliksta z pewnego rodzaju radością przebiega myślą swe życie.
 Nigdy nie zboczyła z wytkniętej sobie drogi.
 Kochała ludzi — i to bez wyboru!
 Kochała wszystkich tych, którzy cierpieli; im większe było ich cierpienie, tem byli jej sercu bliżsi.
 Chory poruszył się niespokojnie.
 Widocznie gorączka wzmagała się z coraz większą gwałtownością.
 Oczy otworzył szeroko i znów zaczął niespokojnie wodzić niemi dokoła.
 — Spalę się! — jęczał przyciszonym głosem — zmieniłem się w piec gorący... chleb się we mnie piecze! Chleb dla mnie... dla moich dzieci!
 Podniósł się nagle i usiadł na łóżku, wołając coraz głośniej:
 — Niestety!... nie starczy!... inni zabierają!... ha! łotry! dajcie i mnie choć okruszynę!... Wszak to z mego serca chleb zrobiony!... z mej krwi!... z mego potu!... z ciężkiej pracy mojej!...
 Obejrzał się dokoła i zamilknął na chwilę.