Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/367

 Przyciszył głos i, patrząc ponuro przed siebie, dodał:
 — Wiesz!... jak jutro roboty nie będzie, to kogo... zabiję!...
 Zakonnica mimowoli drgnęła.
 Spokojne jej oczy zwróciły się ku ścianie, na której czerniał wielki krucyfiks.
 — O! Chryste! — wyszeptała, — Chryste!... jakże strasznie ci ludzie cierpieć muszą, gdy takie słowa wymawiać mogą!...
 Teraz wyrobnik porwał się nagle i wyskoczył z łóżka.
 Długa szpitalna koszula zwieszała się na jego wychudłych ramionach jak całun grobowy.
 — Schwytali nas!... schwytali! — wołał z rozpaczą — zamkną nas na całe życie!... uciekać! uciekać na cmentarz!... Chodź!... chodź!...
 I porwał zakonnicę za suknię, ciągnąc ją za sobą.
 Coraz większy obłęd go opanowywał.
 Drżał cały, a zęby dzwoniły jak kości szkieletu!...
 Siostra Kaliksta starała się stawić opór i pragnęła wprowadzić szaleńca do łóżka.
 Ale napróżno!
 On ciągnął ją za sobą pomiędzy rzędami łóżek.