Strona:Gabriela Zapolska - One.djvu/369

 On tymczasem z podwójną wściekłością zwrócił się ku niej, starając się z rąk jej uwolnić.
 Słabe światełko dogasającej lampki oświecało tę straszną scenę, rzucając chwilowe błyski na wykrzywioną twarz szaleńca i krwią oblane, ale anielskim wyrazem rozjaśnione oblicze zakonnicy.
 Wielki, niekształtny czepiec, zmięty i porwany, spadł na ziemię, a jasne krótko ostrzyżone włosy otaczały głowę kobiety jakby złotą aureolą.
 Walka trwała krótko.
 Siostra Kaliksta dwukrotnie upadła z jękiem na podłogę, odepchnięta z nadludzką siłą, i dwukrotnie podniosła się, czepiając się rozpaczliwym wysiłkiem rąk i odzieży szaleńca.
 — Ach! przeklęta! — zawołał wreszcie chory — więc chcesz mnie zgubić!... dobrze, więc uciekajmy razem!
 I pochwycił osłabioną kobietę w ramiona.
 — No! idź ty pierwsza!... ja za tobą!
 Przechylił się jeszcze i rzucił okiem w ciemną przestrzeń.
 — Nikt cię nie zobaczy!... leć tylko szybko!...
 Siostra Kaliksta instynktownie poczęła się bronić przed śmiercią.
 Ale napróżno!
 Chory, któremu gorączka sił chwilowo dodawała, podniósł ją i z całą mocą cisnął w przepaść.