Strona:Gabriela Zapolska - Ostatni promień.djvu/6

 Bełszyński tymczasem zdjął palto i zaczął je powoli wciągać na ramiona. Jadzia z pod opuszczonych powiek śledziła jego ruchy, sama nieruchoma, oparta o ścianę, przybierając tę samą pozę, jaką miała przed chwilą jej matka, gdy stała wpatrzona w owo zielone palto, obecnie ożywiające się i wypełniające postacią studenta.
 Bełszyński ujął w rękę kapelusz, pomacał kieszenie, jakby chcąc się przekonać, czy wszystkie broszury i książki są na swojem miejscu i chrząknął silnie jakby mu nagle zaschło w gardle.
 — Już idę! — wyrzekł bardzo niskim i dźwięcznym głosem — może pani zechce mamy o bilet poprosić!
 Jadzia zmrużyła oczy, ściągnęła brwi, krótką, jedną sekundę wpiła się źrenicami w twarz mężczyzny i wreszcie otworzyła drzwi prowadzące do dalszych pokojów.
 — Mamo! — zawołała — korepetytor odchodzi!
 Natychmiast z ciemni wynurzyła się postać Elszykowskiej, tak jakby ona sama stała podedrzwiami, oczekując na tę chwilę.
 — Nie wchodząc do przedpokoju, wyciągnęła rękę.
 — Proszę pana... oto bilet! — wyrzekła cichym głosem. Bełszyński ciężkim krokiem podszedł ku niej.
 — Dziękuję!
 Wziął kartkę, na której grubemi cyframi naznaczona była rzymska dwunastka, zawahał się chwilę, jakby chciał coś powiedzieć, o coś prosić... jakby czekał na jakieś słowa z ust gospodyni domu, lecz ona, nawpół ukryta w cieniu, stała milcząca i tylko w ciemnej głębi majaczyła niewyraźnie plama żółtawa jej twarzy i jednej ręki, którą Elszy-