Strona:Gabriela Zapolska - Otwierają okna!.djvu/3

 — E! co tam mam zaraz spadnąć!... nic mi ta nie będzie... albo to pierwszy raz okna myję?...
 Pani protestowała, ale słabo.
 — Proszę cię, ja nie chcę mieć odpowiedzialności.
 Baśka szybkim ruchem podniosła wierzchnią spódnicę i zapięła ją z tyłu podwójną szpilką, wyjętą z głowy.
 — Jakby ta trzeba było wyjmować każde okno, toby człowiek nie skończył do sądnego dnia... — odparła, nabierając rezonu, śmiałości, w tej sytuacyi napowietrznej, która pozwalała jej dominować ponad panią, ponad Dydakiem, Pęcakiem, Marynieczką i tymi szeregami ludzi, których widziała na dole, nizko, pod stopami snujących się, jak małe mrówki czarne i niepochwytne.
 — Rób jak chcesz — odparła pani — ja wychodzę... nie mogę patrzeć na takie rzeczy!
 I rzeczywiście, cicho, w pantoflach filcowych pani wyszła z pokoju.
 Natychmiast zabrała się Baśka do roboty.
 Przedewszystkiem wyżęła porządnie ścierkę, aby przechodniów nie oblewać wodą. I nagle w skróceniu migających ramion odcięła się dokładnie jej postać, jakby obramowana złocistym konturem słonecznym. Różowy perkalowy kaftan silnie przylegał do jej torsu i zdaleka czynił ją prawie nagą, spowitą tylko od bioder w draperye ciemnej podniesionej spódnicy. I tylko nogi jej czerwieniały świecącą skórą, rozkładając się wachlarzem palców na białej desce okna.
 Przez chwilę w pokoju panowała cisza...
 Dzieci, zbite w gromadkę, stały wpatrzone w Baśkę z szacunkiem i przejęciem. Nagle Dydak iść w stronę okna zaczął z widocznem jakiemś postanowieniem.
 Wstrząsnął silnie pióropuszem stosowanego kapelusza i miał minę zdecydowanego człowieka.
 Rzeczywiście — w duszy dziecka powstała decyzya: wleźć na okno i myć je tak samo, jak Basia.
 Porwawszy arkusz bibuły, nie zużywając marnych słów na próżne rozhowory, Dydak włazić na okno zaczął.
 Natychmiast ze strony Baśki nastąpiła opozycya.
 — Paniczu!... co panicz wyrabia!... proszę stąd odejść. Panicz spadnie!...
 Lecz Dydak, uparcie milcząc, zamiar swój doprowadzał do skutku.
 Baśka wołać zaczęła...
 — Pani! proszę pani! panicz na okno lezie!
 Ręka dziecka wyciągnęła się w stronę nóg sługi.
 — Ty!... donosicielka!... — wyjąkał Dydak, ze złością uderzając Baśkę w nogę.
 Baśka nagle zawirowała, i na wznak padając, znikła w jasnej przestrzeni.
 I teraz słoneczna jasność, nie zakryta jej krępą sylwetką, zabłysnęła tryumfalnie wiosenną światłością.
 W pokoju — pozostały dzieci skurczone, przerażone, z oczyma szeroko otwartemi, wpatrzonemi w pustkę tajemniczą, w której znikła sługa.
 Paryż, 25 marca 1895 r.