Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/10

na ciemnym aksamicie sofy, że jest czterdziestolatek dosyć zakonserwowany. Miał tic, jakby coś żuł, i mętne oczy, niby po użyciu atropiny. Ten interesował odrazu wyraźnie zaznaczoną swoją rolą w świecie.
 Był to homme à femmes, już tak prosto od urodzenia.
 Drugi był... żaden.
 Jakieś włosy, jakieś oczy, jakieś wąsy, odzienie.
 Słowem: żaden.
 Ten w smokingu żuł fikcyjne, niewygdakane słowa i kwiaty, pochwytane z wyobraźni. I ręką gładził aksamit sofy takim gestem, jakby ciało biodra kobiecego.
 Po chwili ziewnął.
 — No! wiecie... — rzucił nagle w przestrzeń.
 Orliński, rozdający właśnie karty, mignął ku niemu uśmiechem swych białych zębów.
 — Co, Feluś? co?
 Feluś w smokingu ziewnął raz drugi.
 — Dlaczego nie zaprosiłeś jakiej kobiety? — rzucił na szerokość pokoju.
 Orliński uderzył się w czoło.
 — Prawda!
 I pokręcił głową.
 — Tuman ze mnie.
 Jakiś głos leniwy odezwał się z kąta:
 — Możesz to naprawić! Poślij po jaką.
 — Ha?