Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/102

 Przy oknie zamarzłem siedzi Wańdzia, odziana szalem, i patrzy chmurnie przed siebie.
 — Cóż, Wańdziu? nie idziesz na herbatę?
 Jadwinia stoi teraz przed siostrą i nie śmie się do niej zbliżyć. Mała jest napuszona, smutna i siedzi nieruchoma na swym nizkim, wyplatanym foteliku.
 — Czy się na mnie gniewasz?
 Niema odpowiedzi.
 Jadzia przyklęka i obejmuje wpół siostrzyczkę:
 — Powiedz, co ci jest? dlaczego się na mnie chmurzysz?
 Wańdzia nie może już łez wstrzymać.
 Nie płakała od dnia ślubu. Zamknęła w głębi swego serduszka całą urazę, całą boleść, jaką odczuła, dowiedziawszy się, iż Jadzia odjechała, nie pożegnawszy się z nią wcale.
 Postanowiła, gdy siostra powróci, nie przemówić do niej ani słowa, lecz teraz, widząc „starszą“ obok siebie, serduszko jej taje.
 — Czemuś ty się ożeniła!... — wybucha rozpaczliwie, opierając głowę na dżetach, strojących stanik młodej mężatki.
 Jadzia uspokaja ją, gładząc jej roztargane, jak zwykle, włosy.
 — Cóż chcesz? — mówi, wzdychając — to przeznaczenie kobiety. I ty kiedyś pójdziesz zamąż...