Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/104

wesołości — a oto jej cztery córki. Trzy złe, jedna dobra... Pani Sągajło jest żoną chorążego...
 Urywa, nie może znaleźć już w swej głowie tych baśni czarodziejskich, które przed kilku miesiącami snuła z taką łatwością. Trzyma w ręku lalkę w krynolinie, wyobrażającą panią Sągajło i patrzy na nią z pod brwi ściągniętych.
 Nie może nic wydobyć z dziedziny fantazji.
 Pałac marzeń zamknięty już przed jej oczyma.
 Odwraca się ku „siostrzyczce.“
 — Bawmy się, Wańdziu!... wymyśl ty coś o pani Sągajło...
 Lecz i „siostrzyczka“ milczy i kuli głowę w ramiona. Nie, i ona nie ma już fantazji, i przez jej wyobraźnię przeciągnęło czarne skrzydło życiowego smutku.
 Nie płacze się bezkarnie, nawet gdy serduszko jest jeszcze bardzo małe, a łzy zdają się spływać, ot, jak rosa z liści kwiatu.
 — Bawmy się! — powtarza Jadzia.
 Lecz obie bawić się, marzyć, śnić nie umieją tak, jak dawniej.
 Fantazja młodości nie znosi łez, nie znosi szarej krepy, którą rzeczywistość życiowa rozsnuwa.