Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/115

gaza i złote włosy zamigocą, przechyla się jeszcze więcej.
 — Dzień dobry pani! — mówi łagodnie.
 Słodka pani podnosi swą twarzyczkę i roztwiera śliczne oczy.
 — A!... to pan!... — mówi tak słodko, tak miło, tak rozkosznie.
 A panu w oknie zdaje się, że z wonią róż i ten głos i ten uśmiech tak dziwnie miło wita go o rannych chwilach.
 — Jakże pana zdrowie? — pyta dalej pani, przechylona, podana naprzód, cała jakby ulecieć chciała na drugie piętro szwajcarskiego domku.
 — Lepiej mi — odpowiada pan.
 I rzeczywiście jest mu w tej chwili lepiej. Strzyknie w nogach od czasu do czasu, ale on w tej chwili, pochyłony nad klombem najcudniejszych uśmiechów, zrywa je delikatnie i o bóle swe nie dba.
 — Jedziemy dziś do Wiednia? — zapytuje, wisząc cały, jakby miał wypaść lada chwila.
 — Lękam się, że pan się zmęczy.
 I wzrok trwożny, lękliwy.
 — Cóż znowu! Jestem na pani rozkazy. Po zabiegach. Dobrze?
 — Skoro pan tak chce koniecznie...
 — Ależ naturalnie. Do widzenia.
 — Do widzenia!