Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/121

 Aż się potknął o biust jakiejś Wiedenki.
 — Od takiej archanielicy!...
 Ona odwraca się. I uśmiecha się, prawie jak dzieciątko.
 — Zmęczony? — pyta delikatnie.
 — Nie, nie! — zapewnia Sadowski.
 — Ale zmęczony. A jeśli nie on, to ona zmęczona.
 Pokazuje na siebie nieporównanym, ślicznym gestem.
 Sadowski chwyta okazję, z radością mężczyzny, któremu się trafia możność „wpadnięcia“ do knajpy.
 — Może gdzie wstąpimy?
 Mówi to nieśmiało. Ale archanielica rezolutnie dosyć przystaje.
 — Dobrze. Tylko na werandzie.
 — Ależ tak!
 Za chwilę siedzą w restauracji poza szpalerem szarych od kurzu i ugarnirowanych bielą niedopałków bluszczów. O kilkanaście kroków konie fiakierskie biją kopytami i rozwiewają żółte, ciężkie dery, pod któremi muchy odprawiają całe parlamenty.
 Sadowski z rozkoszą patrzy, jak Ama połyka kremy, torty, pianki, i znów torty, kremy i pianki.
 On miał ochotę na sznycla, ale ona z anielskim gestem zabroniła mu mięsa. Jest bowiem skazany na wegetarjańską kuchnię.