Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/13

 — Nie lubię... przestarzałe...
 Ktoś się zaśmiał ironicznie.
 — Cóż? ma ci Musseta deklamować?
 — Nie, ale jeżeli chcę ją pocałować, to lubię, aby te usta pachniały, a nie...
 — E!... mdłe, nudne.
 — Nie to. Ale ja mam swoje przyzwyczajenia.
 Ktoś znów się zaśmiał.
 — Mnie to podnieca.
 Feluś ramionami wzruszył.
 — A mnie gasi.
 — Najlepiej więc być zdaleka z dziewczętami i trzymać się sentymentu.
 — Na to nie mam lat.
 — Phi! pasja nie zna wieku.
 — Ale wiek zna pasję. Enfin, dobrze, iż są takie Staśki. Przecież i one muszą umieszczać gdzieś swój towar.
 Z poza parawanu dało się słyszeć:
 — Ja Staśkę miałem całe dwa tygodnie i była bardzo przyzwoita, a nawet nudna.
 — Takeś ją nastroił.
 — Może. Byłem wtedy melancholijny, bo tonąłem w długach.
 — A widzisz. Dziewczyna wrażliwa, odczuła sytuację.
 — A może nie była pewna swojej i stąd owa „przyzwoitość“.
 Felek przebił głosem: