Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/132

 — Trzeba więc przetrzymać.
 — Tak, trzeba przetrzymać.
 Siedzieli na ławce, koło klombu heliotropów, a muzyka, która grała cztery razy dziennie walca z „Wesołej wdówki“, grała znów tego samego walca. Ale oni nie słyszeli. Rozmawiali o placach i trzymali się za ręce. Krzaki jaśminowe kryły ich przed oczami przechodzących. Nagle dał się słyszeć skrzyp wózka. Wieziono paralityka. Sadowski drgnął. Ama słodkie swe oczy utkwiła w niego pytająco.
 — Co ci jest?...
 — Och! ten wózek...
 — Skrzypi nieprzyjemnie.
 — To nie wszystko. Ja boję się!
 — Ty? przecież to nie warjat...
 — Ale... paralityk.
 — A ty się boisz... tej choroby?
 — Tak.
 Mówi cicho, głowę skurczył w ramiona.
 Wózek z paralitykiem przejechał.
 — Och! ależ to szaleństwo... co znowu?
 — To jest moja manja.
 Słodko do niego się przygarnęła.
 — Rzeczywiście manja. Proszę o tem nie myśleć, ja chcę, ja proszę...
 — Ale —
 Ale myśl o tabetyku nie płoszy się już z umysłu Sadowskiego. Już słodka donna i jej biały welon tracą widać moc. Pomimo jej rą-