Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/137

 Lecz gdy dojechał do stacyjki i wysiadł z wagonu, cała pewność siebie, jaką przywiózł wraz z torbeczką z Wiednia, gdzieś zginęła.
 Oto na peronie, wśród obramowania winogradu, w złotych plamach słonecznych, ujrzał Amę, oczekującą na niego, białą, śliczną i słodką.
 Po raz pierwszy przeraził się jej, choć uśmiechała się do niego rozkosznie i miło.
 — Gdzież to? gdzież to beze mnie? — spytała, ujmując go pod ramię.
 — Byłem w Wiedniu.
 — Widzę, ale poco?
 — Za... sprawunkami.
 — Pokaż, co sobie kupiłeś?
 Zebrał się na odwagę, choć równocześnie mówił sobie, że ta torbeczka jest śmiesznie małym darem wobec królewskiego daru ciała tej kobiety, którego dotknięcie lekkie, a wyraźne czuł tak dokładnie, idąc tuż przy niej.
 — Nie sobie... ale... komuś.
 — Komu?.
 — Amie.
 — O! mnie? poco?
 Tak szczerze wymówiła te słowa i stanąwszy na środku gościńca, patrzyła na niego szeroko otwartemi oczami.
 — Tak... chciałem... na pamiątkę...
 — Jakto?