Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/139

pokryły się potem, jak u kogoś, kto stawia wiele na jedną kartę.
 On aż cofnął się o jeden krok. Jakby kto zerwał mu z oczów zasłonę. Przejrzał w jednej chwili szereg minionych dni.
 Dążyła do... ołtarza.
 A! tędy była droga tej... słodkiej.
 Wyprostował się, jakby gotując się do odparcia napaści strasznego wroga.
 — Po ślubie? — powtórzył.
 Wróciła mu cała odwaga. Przyczaił się. Ustawiał baterje, obliczał broń. Wieczysta walka kobiety z mężczyzną występowała w tej chwili brutalnie i w całej nagości.
 — Ja... żenić się nie mogę! — wyrzucił przez zaciśnięte zęby.
 Ona na chwilę miała blask w oczach, który przyciemnił błękit jej cudnych źrenic. Jakby zmalała i powoli wyciągnęła się, wyprostowała w swych białych, długich szatach.
 — Nie? — powtórzyła bezdźwięcznie.
 — Nie — podjął gorączkowo — nie, ani z panią, ani z nikim, nigdy. Mam do tego ważne powody. Daję na to słowo, bardzo ważne.
 Z tych urojonych powodów wznosił barykady, za które się cofał, gotów zepchnąć wroga na śmierć, gdyby się wdzierał do jego legowiska.
 Lecz wróg wdzierać się nie pragnął.