Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/14

 — Kto ona?
 Zaczęto się śmiać.
 — Jakto? z domu?
 — No tak.
 — Pewnie z chałupy.
 — Analfabetka?
 — Nie pisała przy mnie. Zdawała inny egzamin i wcale, wcale... Prawda?
 Chór z kanap zamruczał pochlebnie.
 Feluś się prawie zainteresował.
 — Wszyscy?
 Ten i ów mruknął:
 — No!... no!...
 — Tylko trochę kapryśna.
 — Jak czasem.
 — I jak z kim.
 Zaturkotała na dole dorożka.
 — Przywieźli.
 — Ciekawy jestem którą.
 — Pewnie Staśkę. Ta druga wiecznie śpi. Podobno ma gruźlicę czy co.
 — Winszuję!
 — To też Staśka jeździ za nią i za siebie... Cicho! Już idzie.
 Po schodach słychać tupot drobnych nóżek i koreczków. Teraz już w przedpokoju zaszemrało i bardzo prędziuchno do salonu przez muślinową portjerę wsunęło się smukłe dziewczątko. W milczeniu, ruchami kota przepłynęło wzdłuż sof.