Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/140

 Był znów słodki, miły, łagodny.
 — Myślałam — wyszeptała lekko.
 — Bardzo... bardzo mi to bolesne — zaczął.
 Lecz ona skinęła ręką.
 — Ach! nie mówmy już. Dobrze jednak się składa, że rozmówiliśmy się, prawda?
 — Tak. Tem bardziej, że ja jutro wyjeżdżam.
 — A!...
 — Tak. Ale przyjadę tam, gdzie będziesz. Zobaczymy się.
 — O! nie wątpię. A teraz chodźmy do parku na podwieczorek.
 Podeszła do komody i włożyła kapelusz. W lustrze odbiła się jej śliczna postać.
 Teraz Sadowskiemu zrobiło się dziwnie przykro. Miał ochotę zbliżyć się do tej kobiety, objąć ją, ucałować, utulić, jeśli cierpi. Lecz była dlań ciągle zagadkowa w swej prostocie i może jeszcze więcej słodka, niż dawniej, gdy zwróciła się ku niemu, kierując się do drzwi.
 — No... proszę... należy się odżywiać.
 I z nieporównanym wdziękiem dodała:
 — Ja jeszcze czuwam!
 Gdy szli alejami parku, on myślał, że wolałby stokroć, aby zrobiła mu scenę, wymówki, gniewy, nawet krzyki i obelgi, niż była tak słodką, tak dobrą niewzruszenie, nawet wtedy, gdy widocznem było, iż zadał jej ciężką i bolesną ranę.