Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/144

 — Ach, śpioszku! śpioszku! — przemówiła z melancholijnym uśmiechem — jakże można się tak spóźnić? Oto już zamykają drzwiczki.
 Sadowski ogarnął ją wzrokiem, i jakaś moc sympatji przeogromnej, jakby uśpionej w nim, wybuchnęła w jego spojrzeniu.
 — Przyjadę — zaczął bardzo gorąco i bardzo szczerze.
 Chciał nawet dodać:
 — Jeszcze pomówimy.
 Bo w tej chwili był nawet skłonny do jakichś koncesji.
 Przed tą anielską słodyczą nie miał siły i prawie kapitulował.
 Ale ona przerwała mu i, nie zmieniając wyrazu twarzy, wskazała mu wagon:
 — Proszę... wsiadać.
 Konduktor przeleciał:
 — Wsiadać!
 Sadowski pocałował rękę Amy.
 — Napiszę!...
 Wskoczył do wagonu i zaraz na korytarzu spuścił okienko i wychylił się przez nie. Zdawało mu się, że jakiś wróg, los nikczemny prześladuje ich i każe im się rozłączać, pomimo, że żyć bez siebie nie mogą.
 — Napiszę — zaczął znów gorąco.
 Ona zbliżyła się do wagonu i podniosła ku niemu swą cudną, dziewiczą twarzyczkę.