Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/16

 Orliński rzucił zniecierpliwiony:
 — No, idź do nich!
 I dodał, jakby poddając temat do rozmowy:
 — Opowiedz im, co w teatrze.
 — Szac! — wyrzekła ostro.
 Odwróciła się jednak i ku sofom ruszyła.
 Ktoś jej zrobił miejsce.
 — Chodź tu, do nas.
 Usiadła, lecz zaraz porwała się z piskiem.
 — Nie lubię!
 — Ale ja lubię — odparł jakiś gruby głos.
 Dziewczyna wzięła palisandrowe, obite adamaszkiem krzesełko i usiadła opodal. Była bardzo ładna, tylko oszpecona widocznie pośpiesznie nasmarowanem bielidłem. Siadając, wyciągnęła nóżki, jak dawniej naiwne w teatrze.
 Miała pozór wielkiego znużenia, z którem nawet się nie kryła.
 — No, co w teatrze?
 Odparła wyraz brutalny, cuchnący i widać było, że sprawiło jej to ulgę. Mężczyźni roześmieli się. Wzruszyła ramionami.
 — Przestalibyście rżeć, jak konie! — wymówiła z niesmakiem.
 — Ty przestań się dąsać! — przebił się głos z za parawanu — i lepiej opowiedz jaką nową anegdotę.
 — Nie wiem nic!
 — Toś nudna.
 — Może!