Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/20

 — No, jeszcze-by mi na ciebie starczyło.
 Skrzywiła się jeszcze więcej, przeciągnęła i ziewnęła bez ceremonii.
 — Która godzina? — rzuciła znowu.
 — Druga.
 Zaklęła i powstała z miejsca.
 — Ja idę.
 On powstał mimowiednie także. Podeszła do lustra i zaczęła się nagle przyglądać szczegółowo swej twarzy, jak czemuś zupełnie nowemu.
 — Nie, wiecie — wyrzekła nareszcie — między wami to się człowiek starzeje w try miga.
 Mimowoli podszedł ku niej.
 — Dlaczego?
 — Bo jesteście nudni.
 — Czemu nas nie zabawisz?
 Wyprostowała się z jakąś grandezzą.
 — A czemu wy mnie nie bawicie?
 Roześmiał się.
 — Komik z ciebie.
 — Ale!
 Pochyliła się, poprawiła klamrę u trzewika, który delikatną, jasną skórką odziewał ślicznie jej stopę. Podniosła wązkie spódniczki i ponad kolanem upewniła podwiązkę. Zarysowała się dość chuda, ale prosta i bajecznie kształtna noga w ażurowej szarej pończoszce. Felek pochylił się.
 — No... no... wyżej.
 Opuściła ładnym gestem spódniczki.