Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/21

 — To są baletowe tajemnice! — wyrzekła dość miluchno.
 W tej chwili coś w nim zaszemrało.
 Podobała mu się.
 Objął ją w pół.
 — Wiesz... — zaczął.
 Ale urwał. W jednej chwili wydało mu się to naiwnie szablonowe, banalne i tyle razy przeżyte.
 — Nie warto! — pomyślał.
 I w tej chwili sformułował postanowienie:
 — Pójdę do domu.
 Odwrócił się ku drzwiom, w których spotkał się z gospodarzem.
 — Idę — wyrzekł krótko.
 — Szkoda, że nie grasz — odparł Orliński.
 I zaraz zainteresował się:
 — Gdzież Staśka? Czy powiedziała co ciekawego?
 — Nic.
 — Czemu? czemu?
 Szybko zwrócił się ku dziewczynie, która właśnie do przedpokoju zmierzała.
 — Stasiu! czemu ich nie bawisz?
 W odpowiedzi dało się słyszeć mruczenie:
 — Każ mnie odwieźć do domu.
 — Zostań. Proszę cię. Nie poto cię tu sprowadziłem.
 — Całuj mnie w piętę!
 — Wróć się! połóż ten płaszcz!