Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/27

 A nawet:
 — Dwudziestu.
 I błyskał zębami, prostował tors, wypinał piersi.
 — Ha? co? niezwyciężony!
 Któraś mu powiedziała:
 — O! lata spływały po tobie, jak woda po psie.
 Nie obraził się.
 Nawet ukłonił, po wersalsku — wdzięcznie.
 Jakby nie było tego — psa.
 Kolekcja tych fotografji nie zdawała mu się nawet rzeczą płytką i bez znaczenia.
 Przyswoił sobie zdanie:
 — Tylko głupcy się nie zmieniają.
 I starał się przetwarzać.
 Tylko nie duchowo, ale pod względem kształtów zewnętrznych.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Każdy robi, co może.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Nie zdziwił się nawet, widząc Staśkę przed fotografjami. Wydało mu się to naturalne.
 — Musiałaś słyszeć... co? Zaraz ci wytłómaczę.
 Ale ona przerwała mu:
 — Skąd pan ma naszą chałupę?
 — ?
 — No!... toć przecie to nasza chałupa