Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/28

w Pukowie. O! tu ojciec, matka w oknie... Takie coś jest i u nas.
 — U was?
 — A jakże. Wisi nad komodą zaraz koło drzwi.
 Palcem wskazywała fotografię dość dużych rozmiarów, na której Feluś w mundurze jednoroczniaka był wyfotografowany na koniu przed domostwem, w którem miał wyznaczoną na manewrach kwaterę.
 Fotografia już zrudziała, ale jednoroczniak był jurny, zgrabnie siedział na ładnym koniku i ślicznie prezentował swój młody, nieskażony profil.
 Feluś się uśmiechnął.
 — To przecież ja.
 — Kto?
 — No — ten freiwilliger na koniu.
 — A!...
 Zapadła w zadumę.
 Nagle zwróciła się ku niemu całą postacią i chwilę mierzyła go ostrem spojrzeniem.
 Wreszcie wyrzekła:
 — No, to pan mój — ojciec!
 Odskoczył od niej, bo już rękę wyciągał w kierunku jej bioder.
 — ?
 — No... chrzestny!
 Odetchnął.
 — Jakże to?