Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/31

dziców ich nie stało, lub gdyby okazali się niedostateczną dla tych dzieci opieką — panowie winni jesteście im zastąpić tychże ojców.
 Machinalnie prawie Felek oderwał oczy od fotografii i zapytał jakimś zmienionym głosem:
 — A ojciec twój — co?
 — O! umarł w trzy lata po mojem urodzeniu.
 — A matka?
 — W dwa lata po nim.
 — A!...
 Obrzucił ją wzrokiem. Znalazł w niej wszystkie charakterystyczne cechy wykwalifikowanych przygodnych metres. Przepomniał sobie, iż przed chwilą sam bezwiednie nazwał ją w myśli, „śmieciem“...
 Pytanie o „opowieść życia“ cofnął szybko jakby instynktem nie chciał tknąć jakiegoś punktu rany, która mogłaby go niemile podrażnić.
 Lecz ona natarła:
 — No, więc pan mój chrzestny ojciec?
 Ten sam instynkt samozachowawczy podał mu do rąk tarczę.
 — Co za myśl! Skąd?
 — Tak wszyscy mówili.
 — Jakże się nazywał?
 Wzruszyła ramionami.