Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/32

 — Nie wiem. Co mi do tego?
 — A no... widzisz. Żartowali z ciebie, chcąc wmówić, że masz takiego pięknego ojca chrzestnego.
 Ziewnęła.
 — A co mi z tego!
 Obejrzała się dokoła.
 — Senna jestem.
 Odwróciła się z pewnym leniwym wdziękiem.
 — Proszą pomódz mi z tą bluzką. Te agrafki tak tępo się zapinają...
 Lecz on odsunął ją.
 — W tej chwili wrócę. Nie rozbieraj się.
 Wyszedł do gabinetu toaletowego. Nagle uczuł się wzruszony. Z dziwną dokładnością uprzytomnił sobie słowa księdza i ten ubogi kościółek wiejski, słońce lipcowe, zapach pól i oczy dziecka, które spotkały jego oczy.
 I nagle poczuł, że nie spełnił jakiegoś obowiązku.
 — Dług w karty byłbym oddał... mieszkanie zapłacił... podpis na wekslu święty... Hm! głupie...
 Czuł, że coś przecież zrobić musi.
 — Wiem!
 Wyjął pugilares i zamiast banknotu pięćdziesięciokoronowego, wziął ze skrytki banknot stukoronowy.