Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/33

 — Tak!
 I nic.
 — Naturalnie.
 Jakiś dumny, jakby jednym krokiem wdarł się na szczyt, wszedł do pokoju.
 Staśka znów stała przed fotografją.
 — Proszę cię! — wyrzekł.
 Spojrzała na niego zdziwiona. Podawał jej pieniądze pańskim, zadowolonym gestem.
 — Ale...
 — Ach nie! I ja jestem senny. Idź, zarządzę: brat stróża cię odprowadzi. Daleko mieszkasz?
 — Kilka ulic.
 — Tem lepiej.
 Zadzwonił na stróża, z którym miał połączenie. Gdy ten się zjawił, wydał mu rozporządzenie. Przez kilka chwil, które później spędził w przedpokoiku ze Staśką, milczał dostojnie. Ona odzyskała jakoś werwę i humor. Uśmiechała się, ale nie źle i szablonowo, lecz jakoś świeżo i dziecinnie.
 Wychodząc wreszcie, podsunęła mu swoje śliczne drobne usta.
 — Proszę choć pocałować! — wyrzekła miłym głosikiem.
 Lecz on bohatersko ujął jej twarzyczkę w obie ręce.
 Tak!...