Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/40

 Cud nadleciał, potknął się o niego, chude, ale bieluśkie ramionka wykwitły z puchu matinki, coś ciepłego, wonnego, niby konwalia, niby ciało dziecka...
 Raziewicza aż dreszcz przebiegł.
 — Przepraszam...
 Lecz z tumanów batystu, konwalii i białego ciałka wyleciał chrapliwy głosik:
 — To koń Pana Jezusa!...
 Ale Raziewicza nic nie odrąciło. Ani głos, jakby przepity, ani ten „koń Pana Jezusa“, ani złe spojrzenie.
 Stoi z roztwartemi ustami i patrzy, a drzwi garderoby trzasnęły i cud zniknął.
 Przechodzi aktor, ubrany w kostjum grecki, który leży na nim, jak czaprak.
 — Cóż tak sterczysz? — pyta Raziewicza.
 — Ty... kto się tu ubiera?
 Palcem wskazuje na drzwi, za któremi znikła matinka.
 — Tu?.. nowa dzisiejsza.
 Kto to?
 — Jakaś... coś z Warszawy czy skąd, do patrzenia jest, tylko czy będzie do gadania — to rzecz.
 — No... a...
 — Phi!... to numer!
 — Ona?... to dzieciak.
 — Strasznie jesteś głupi, codzień głupszy.