Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/47

 Ciągle jest jednak nachmurzona, coś jej dolega.
 — Pij!
 Raziewicz pije.
 Pirlipata wzdycha.
 — I ty pij!
 Wyciągnęła nóżki, matinka jest źle zapięta. Dziwne światło bije od okien, które są zasłonięte seledynowemi storami.
 — Jeszcze raz...
 Nalewa znów kieliszki.
 Wypili.
 Jedzą samą musztardę i polewają ją „maggi“, bo obiad coś nie bardzo tego.
 — Co tam... jeszcze po jednym!
 Raziewicz protestuje.
 — Nie, nie...
 Aż się żachnęła i patrzy na niego srogo.
 — Czemu nie? Cóż to trzy? to dla dzieci!
 — Ale... już pani poczerwieniała.
 — No, to co?...
 A potem sentymentalnie:
 — Psie życie!
 Wyciągnęła piąstkę, w której tkwi widelec, opuściła głowę.
 — Psie życie!... — powtarza.
 Twarzyczka jej nagle postarzała, przygasła. Nic jej nie może rozświetlić, nawet blask brylantowych kolczyków.
 Raziewicz delikatnie bierze ją za rękę.