Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/48

 — Co pani?
 Ona pije znów koniak.
 — Mów mi... ty!
 — Dobrze;
 — I nie uśmiechaj się tak głupio.
 — Dobrze, ale co tobie?
 — Nic.
 — Nieprawda. Od kilku dni jesteś taka smutna. Co tobie? Powiedz mi... Przecież chyba ja...
 Aż go dławi, ale chce, musi jej coś powiedzieć, cośkolwiek. Ona słucha, zasępiona ale słucha.
 — Ja wszystko zrobię dla ciebie, wszystko, duszę ci oddam... wszystko, co mogę!
 Ona odsunęła się od stołu, łapka jej drży w dużej ręce Raziewicza, jak mały, z gniazdka wyrzucony ptaszek.
 Jest prawie tragiczna, z oczu płyną jej łzy.
 — No... no... co tobie? co tobie?
 A ta bródka drży, usta w podkówkę.
 Znów się napiła kieliszek.
 — Nie pij! to cię gubi!
 — Wiem, ale co mi pozostaje?
 — Jakto?
 Milczy chwilkę, wreszcie zrywa się, biegnie do sypialnego pokoju i rzuca się na łóżko.
 — Ach! jaka ja nieszczęśliwa!
 I szlocha, szlocha...