Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/49

 Raziewicz stoi bezsilny. Patrzy na śliczny, wątły jeszcze karczek, z którego osuwa się matinka, na nóżki, obute w złote pantofelki...
 I ukląkłby u tych nóżek, całował je i błagał aby ich właścicielka uspokoiła się, szlochać przestała.
 Ale nie śmie.
 Tylko pochylił się i powtarza:
 — Co tobie? Co tobie?
 I niespodziewanie z ust, silnie pofarbowanych vinaigre raisin bijou, który urąga wszystkim objadom i pozostaje, trjumfalnie do „koralowych “ warg przywarty, wydostał się jęk:
 — To... przez Rehabilitację!...
 Ach tak — to tytuł sztuki, próbowanej obecnie w teatrze. Coś tam Niutce musi w roli „kloszować“, albo i z roli nie kontenta.
 Więc Raziewicz:
 — Dlaczego? Rola ci nie pasuje? Nie czujesz się w swoim sosie?
 — Głupi jesteś!...
 Matinka wydyma się na ramionkach, jak żagiel. Nowy potok łez moczy batyst poduszek. I „ach“ — i „och“ — i nóżki aż dygocą z rozpaczy. Słowem coś strasznego.
 — Chodź! Wstań! przejdziemy rolę, to pójdzie jakoś...
 Ale ona siada nagle na łóżku, odpycha go, rozgarnia gąszcz włosów i mówić zaczyna:
 — Nie, nie chodzi mi o rolę, gwiżdżę na