Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/52

 Raziewicz pięści ściska.
 — Ach! stara megera!...
 Lecz Niutka staje się anielsko wyrozumiałą.
 — Nie potępiaj jej!... prosi, ona także tak była wychowana. Ja wciąż jej pieniądze posyłam.
 Raziewicz porywa się i chodzi po pokoju pełen energji.
 — Truciznę jej poślij!
 — Ach!... Co ty mówisz. To moja bądź co bądź matka.
 — Mówiłaś: ciotka..
 — No... tak... pomyliłam się!... Ale muszę, muszę...
 Raziewicz staje nagle przed nią chmurny i zdecydowany.
 — Słuchaj, Niutka... ja cię kocham!...
 Niutka objęła kolana rękami i patrzy w przestrzeń.
 — Słyszysz?
 — Słyszę.
 — Kocham cię i, jeśli chcesz, jeśli się poprawisz... to...
 Krztusi się, ale wyrzuca:
 — Ożenię się z tobą!
 Niutka wciąż patrzy w przestrzeń.
 — Nie mówisz nic?
 — Nie. To niemożliwe.
 — Dlaczego?