Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/53

 — Ty jesteś uczciwy, honorowy, a ja...
 I znów rozpaczliwe łkania, upadek na poduszki i potok łez.
 Raziewicz znów klęczy przy łóżku.
 — Ależ... jeśli się poprawisz przez jakiś czas, to ludzie przestaną gadać i zapomną.
 — Nie, nie, oni podli — oni nigdy nie zapomną!
 — Daję ci na to słowo, że zapomną, a potem, skoro będziesz moją żoną, wara wszystkim! Zobaczysz, to się utrze!...
 Niutka leży cicho, patrzy w sufit i widać, że myśli. Wreszcie pyta:
 — Taki prawdziwy ślub? z księdzem?
 — Naturalnie!
 — I nazywałabym się mężatką?
 — Tak — najprawdziwszą. Ile jest takich, co przed ślubem, a potem! W arystokracji... daję ci słowo...
 — Tak, tak! Mówił mi jeden hrabia...
 Wzmianka o „jednym hrabim“ działa na Raziewicza trochę przegnębiająco.
 — Musisz się, Niutuś, odzwyczaić od wielu rzeczy — mówi cicho — zapomnieć, wyrzec. Zrozum, cała twoja przeszłość nie istnieje. Teraz będziesz żyła, jak inne kobiety. Cicho, spokojnie, oszczędnie.
 — Kiedy ja mam długi.
 Raziewicz chwilę milczy, zbity z tropu.