Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/54

 — Jakoś poradzimy, ułożymy się, na raty wezmę pożyczkę.
 — W banku, co? Ja ci ułatwię. Mówił mi jeden dyrektor, że...
 — Ach! Proszę cię... zostaw! Zapomnij o swoich dawnych znajomościach. To łotry, wyzyskiwali cię... szubrawcy!
 — Nie. To wszystko bardzo porządni ludzie.
 Raziewicz aż zębami zgrzyta.
 — Może... ale czy który zaproponował ci małżeństwo?
 — Nie!
 — A widzisz... A ja chcę się z tobą o-że-nić. Ja jestem uczciwy. Ja cię szanuję. Ja cię chcę zrehabilitować...
 — Ach! Tak!.. Prawda! To byłaby rehabilitacja!
 Aż w ręce klaszcze z radości. Łzy osychają, oczki świecą się, jak lampki żarowe.
 — Dobrze, dobrze pójdę za ciebie!...
 — I poprawisz się?
 — Poprawię.
 — Żadnych zabaw, strojów, jeżdżenia na gumach, kolacji...
 — Żadnych!
 Całują się na potęgę. Młodemi ustami przylgnęli do siebie i piją, jak miód dreszcz i rozkosz.
 — Mój Niutuś? Mój?