Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/55

 — Twój!
 — Moja żonka?
 — Mój mężuś?...
 Chce porwać się z łóżka
 — Poczekaj, mam śliczny, angielski pierścionek. Szafir i dwa brylanty, męski. Dam ci go na zaręczyny.
 — Nie, nie, nie chcę!
 Powiedział to energicznie i z gniewem. Odczuła, że go uraziła.
 — Chcesz?... Ja to wszystko, wyrzucę za okno?
 Gotowa do czynu, już stoi koło toaletki
 — Nie... nie; odślemy to wszystko. To będzie godniejsze.
 — Zafrasowała się.
 — Nie wiem, czy sobie przypomnę, co od kogo.
 — Postaraj się. A teraz nie mówmy o tem. Zaczynamy nowe życie. Dziś nie pójdziesz po południu na próbę. Ja cię wytłómaczę Będziesz siedziała w domu. Czytaj, szyj i czekaj na mnie.
 — Przyjdziesz?
 — Tak, o siódmej.
 I pójdziemy na kolację?
 — Nie.
 — Dlaczego?
 — Narzeczona nie włóczy się po knajpach.