Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/56

Zjemy tu kolację razem. Każ tylko nastawić samowar, a ja cobądź przyniosę.
 Niutka jest zachwycona.
 — Dobrze... dobrze... To będzie ślicznie! Mamy tu mały stoliczek. Każę Pirlipacie zapalić w piecu. Przesiedzimy cały wieczór razem. Zacznie się rehabilitacja!...
 Śmieje się srebrzyście, okręca na pięcie, różowa matinka rozwiewa się dokoła, jak skrzydła.
 — Żonka moja!
 — Mój mężuś!...
 — A powiedz na próbie, żeśmy się zaręczyli. To będzie po nosie tym, co mi się przestali kłaniać.
 — Pewnie, że powiem.
 Bije trzecia.
 — Już trzecia, idę na próbę.
 — Jeszcze pocałuj!...
 — Ty... jedyna... ty cudzie... ty...
 — Dosyć, bo mię udusisz!
 — Czekaj cierpliwie...
 — A ty przychodź prędko...
 Wybiegła za nim na schody, cała różowa, jak zorza.
 — Wracaj do pokoju, zaziębisz się! — Upominał ją troskliwie.
 Uwiesiła mu się u szyi.
 — Ty mój mąż!