Ta strona została skorygowana.
Coś mu z tym stukiem przywarło się w sercu i zapanowała w niem głucha, głucha ciemność.
Chóry serafinów zamilkły, rozpłynęły się...
Raziewicz idzie po roztopionym śniegu i myśli:
— Pójdę, pójdę do knajpy i jeszcze gdzie, będę pił a jutro nie spojrzę na nią, nie spojrzę.
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
Ale ja wam ręczę, że on na nią spojrzy.
