Strona:Gabriela Zapolska - Staśka.djvu/77

łymi siedzi przy oknie swego pokoju i patrzy uparcie na drogę, chociaż słońce aż oślepia, tak jasno nad polami świeci. Napróżno Wańdzie namawia ją do „konnej jazdy.“
 — Głowa mnie boli! — odpowiada zachmurzona panienka.
 — Bawmy się w lalki! — proponuje Wańdzia.
 Lecz Jadzia kręci głową.
 Nie!... Nie!... Nie dziś, jutro!...
 Lecz Wańdzia biegnie do swego pokoju i za chwilę wraca z arkuszem tektury.
 — Patrz! — mówi ucieszona: — o! tu!.. Ten w czekoladowym garniturze, zupełnie podobny do tego Powidlańskiego, który był tu dwa tygodnie temu... wtedy gdy złamałaś swego konia!
 Jadzia nic nie odpowiada, tylko twarz jej oblewa się ponsem.
 — Nie pamiętasz? — szczebiocze dalej siostrzyczka: — miał przecież na sobie niebieski pudermantel i siedział w powozie zaprzężonym w cztery bułanki... Pamiętasz?...
 Opiera się łokciami na kolanach Jadzi i natrętnie patrzy jej w oczy.
 — Pamiętam!... — wykrztusza wreszcie panna Jadwiga.
 — Otóż patrz tylko na tego w cynamonowym garniturze: dwie krople wody! Ten sam